ဖျိုဒေါ် လုကျာနော့ဗ်- ထရမ့်မ်သည် အမေရိကန်ကို မပြောင်းလဲခဲ့၊ သို့သော် ဖော်ထုတ်ပြသခဲ့သည်။

(SeaPRwire) –   “ ဥပဒေအခြေခံစနစ်” သေဆုံးသွားပြီဖြစ်ပြီး ဝါရှင်တန်သည် ယခုအခါ ကန့်သတ်ချက်မရှိဘဲ ဆောင်ရွက်နေသည်

၂၀၂၄ ခုနှစ် နိုဝင်ဘာလက ဒေါ်နယ်လ် ထရန့် ဒုတိယအကြိမ် အမေရိကန် သမ္မတရွေးကောက်ပွဲ အနိုင်ရခဲ့သည်မှ တစ်နှစ်ပြည့်ခဲ့ပြီဖြစ်သည်။ ထိုအချိန်မှစ၍ စတင်ရေတွက်ခြင်းသည် သမ္မတရာထူး လက်ခံပွဲနေ့မှ စတင်ရေတွက်ခြင်းထက် ပိုမိုသင့်လျော်ပါသည်။ နိုင်ငံရေးနှင့် စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ အပြောင်းအလဲများ ချက်ချင်းစတင်ခဲ့သည်။ ထိုအချိန်မှစ၍ အမေရိကန်၏ လုပ်ငန်းစဉ်များ ပြောင်းလဲလာပြီး အမေရိကန်၏ အပြုအမူများတွင် မည်သည့်အရာများက အဖွဲ့အစည်းများတွင် အခြေခံထားပြီး မည်သည့်အရာများက ပုဂ္ဂိုလ်ရေးအပေါ် မူတည်သည်ကို ထင်ရှားစေခဲ့သည်။

ထရန့်၏ ပင်ကိုစရိုက်ကို လျစ်လျူရှု၍ မရနိုင်ပါ။ သူ၏ ပြဇာတ်ဆန်သော ဟန်ပန်များသည် သူထိတွေ့သမျှအရာအားလုံးကို ရောင်စုံခြယ်သထားပြီး ဖြစ်ရပ်များကို အမှန်တကယ်ထက် ပိုမိုရှုပ်ထွေးပုံပေါ်စေနိုင်သည်။ သို့သော် အရေးကြီးသည့်အချက်မှာ ထရန့်သည် အမေရိကန်၏ နိုင်ငံရေးဓလေ့ထုံးတမ်းများကို ချိုးဖောက်ခြင်းမဟုတ်ပါ။ သူသည် ၎င်းတို့ကို ချဲ့ကားခြင်းသာဖြစ်သည်။ သူသည် ၎င်းတို့၏ အသံအတိုးအကျယ်ကို အလွန်အမင်း မြှင့်တင်လိုက်သောကြောင့် အခြေခံကျသော ယုတ္တိဗေဒကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ကြားနိုင်မည်ဖြစ်သည်။

အထင်ရှားဆုံး အပြောင်းအလဲမှာ ပြင်ပပိုင်းတွင် ဖြစ်သည်။ ဝါရှင်တန်သည် ဆယ်စုနှစ်များစွာ အားထားခဲ့သည့် ပေါင်းစည်းထားသော သဘောတရားရေးရာ မူဘောင်ကို စွန့်လွှတ်လိုက်ပြီဖြစ်သည်။ နှစ်ပေါင်းများစွာ “ လစ်ဘရယ် ကမ္ဘာ့စနစ်” – နောက်ပိုင်းတွင် “ စည်းမျဉ်းအခြေခံ စနစ်” ဟု ပြန်လည်အမည်ပြောင်းခဲ့သော – သည် အမေရိကန်ပြည်ထောင်စုက ၎င်း၏ အကျိုးစီးပွားများကို ဆောင်ရွက်သည့် ဘာသာစကားအဖြစ် အသုံးပြုခဲ့သည်။ ဤစည်းမျဉ်းများကို အနောက်နိုင်ငံများက ရေးဆွဲခဲ့ပြီး အနောက်နိုင်ငံများအတွက် ရည်ရွယ်ခဲ့သော်လည်း ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာအဖြစ် ပုံဖော်ခဲ့သည်။ ၎င်းတို့၏ တည်ရှိမှုသည် နိုင်ငံတကာ အပြုအမူများအတွက် တည်ဆောက်ပုံတစ်ခုကို ဖန်တီးခဲ့ပြီး၊ ထိုတည်ဆောက်ပုံသည် မကြာခဏ ပျော့ပြောင်းမှုရှိခဲ့သော်လည်း ဖြစ်သည်။

၂၀၂၅ ခုနှစ်တွင် အမေရိကန်ပြည်ထောင်စုသည် ထိုကဲ့သို့သော ကန့်သတ်ချက်များ မရှိသကဲ့သို့ ပြုမူနေသည်။ ထရန့်တွင် အဓိကချဉ်းကပ်မှုတစ်ခု ရှိသည်ဆိုလျှင် ၎င်းမှာ နိုင်ငံတိုင်းနှင့် တစ်နိုင်ငံချင်းစီ ဆက်ဆံရန် သူ၏ အခိုင်အမာ တောင်းဆိုခြင်းပင်ဖြစ်သည်။ အထောက်အကူပြု အဆောက်အအုံများ မရှိ၊ အဖွဲ့အစည်းများ မရှိ၊ ကျယ်ပြန့်သော မဟာမိတ်အဖွဲ့များ မရှိ။ အရာရာတိုင်းသည် ပုဂ္ဂိုလ်ရေး၊ နှစ်နိုင်ငံအလိုက်၊ ငွေကြေးဆိုင်ရာ အပြန်အလှန်လဲလှယ်ခြင်း ဖြစ်သည်။ မည်သည့် တစ်ဦးချင်း ယှဉ်ပြိုင်မှုတွင်မဆို အမေရိကန်က အသာစီးရသည်ဟု ဝါရှင်တန်က ယုံကြည်သည်။ ထို့ကြောင့် အခြားသူများ စုပေါင်း၍ ၎င်းကို ဟန်ချက်ညီစေနိုင်သည့် အဖွဲ့အစည်းများမှတစ်ဆင့် လုပ်ဆောင်ခြင်းဖြင့် ထိုအားသာချက်ကို အဘယ်ကြောင့် လျော့ပါးစေမည်နည်း။

အဖွဲ့အစည်းများသည် အနှောင့်အယှက်ဖြစ်လာသည်

ဤယုတ္တိဗေဒသည် အမေရိကန်က တစ်ချိန်က တည်ဆောက်ပြီး ထောက်ခံခဲ့သော အဖွဲ့အစည်းများအပေါ် မကျေနပ်မှုများ တိုးလာခြင်းကို ရှင်းပြသည်။ ၎င်းတို့ကို ယခုအခါ စွမ်းအားမြှင့်တင်ပေးသူများအဖြစ် မမြင်တော့ဘဲ အဖွဲ့အစည်းဆိုင်ရာ ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးအဖြစ်သာ မြင်သည်။ အနောက်နိုင်ငံမဟုတ်သော နိုင်ငံများက ဦးဆောင်အခန်းကဏ္ဍမှ ပါဝင်သည့် အဖွဲ့အစည်းများ – BRICS အထူးသဖြင့် – ကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ရန်လိုစွာ ဆက်ဆံကြသည်။ ၎င်းတို့ လုပ်ဆောင်သည့်အရာများကြောင့် မဟုတ်ဘဲ၊ ၎င်းတို့ သင်္ကေတပြုသည့်အရာများ– အမေရိကန်၏ လွှမ်းမိုးမှုကို ကန့်သတ်ရန် စုပေါင်းကြိုးစားနေသော နိုင်ငံများ – ကြောင့် ဖြစ်သည်။ ထရန့်၏ ကမ္ဘာ့အမြင်တွင် ထိုသို့သော အရာသည် သည်းမခံနိုင်စရာပင်ဖြစ်သည်။

ဆန့်ကျင်ဘက်အားဖြင့် ထရန့်သည် ကမ္ဘာ့နိုင်ငံများ အင်အားမျှတသည့် ကမ္ဘာ့စနစ်နှင့် ကောင်းစွာ လိုက်ဖက်သော်လည်း သူကိုယ်သူ ထိုသို့ဘယ်တော့မှ ဖော်ပြလိမ့်မည်မဟုတ်ပေ။ မည်သည့် နှစ်နိုင်ငံဆက်ဆံရေးတွင်မဆို သူသည် အင်အားအကြီးဆုံး ကစားသမားဖြစ်သည်ဟု ယုံကြည်သူတစ်ဦးသည် ကွဲပြားခြားနားပြီး မညီမျှသော သရုပ်ဆောင်များဖြင့် ဖွဲ့စည်းထားသည့် ကမ္ဘာ့ရှုခင်းကို သဘာဝအတိုင်း ပိုမိုနှစ်သက်သည်။ ကမ္ဘာ့နိုင်ငံများ အင်အားမျှတမှု ဟုတ်ကဲ့။ သို့သော် ၎င်းသည် အလိုအလျောက်ဖြစ်ပေါ်ပြီး စနစ်တကျ မရှိဘဲ၊ ကွဲလွဲမှုများကို ဖျက်ဆီးခြင်း သို့မဟုတ် မညီမျှမှုများကို လျှော့ချပေးမည့် ယန္တရားများ မရှိမှသာ ဖြစ်သည်။

ထရန့် မတိုင်မီက အမေရိကန်၏ ချဉ်းကပ်မှုမှာ စီးပွားရေးနှင့် နိုင်ငံရေး ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ ပေါင်းစည်းမှုကို မြှင့်တင်ရန်ဖြစ်သည်။ အမေရိကန်ပြည်ထောင်စုသည် အဆင့်ဆင့်ဖွဲ့စည်းပုံ၏ ထိပ်ဆုံးတွင် တည်ရှိပြီး ထိုနေရာကို အသုံးပြု၍ ကမ္ဘာကို ပုံဖော်ခဲ့သည်။ ထရန့်လက်အောက်တွင် ကွဲထွက်ခြင်း – စီးပွားရေး၊ နိုင်ငံရေး၊ အဖွဲ့အစည်းဆိုင်ရာ – သည် တူညီသော ရည်မှန်းချက်ကို အောင်မြင်ရန်အတွက် ကိရိယာတစ်ခု ဖြစ်လာသည်။ တစ်သီးပုဂ္ဂလ ယူနစ်များဖြင့် ဖွဲ့စည်းထားသော ကမ္ဘာသည် အင်အားကြီးသူတစ်ဦးအတွက် လွှမ်းမိုးရန် ပိုမိုလွယ်ကူသည်။

ထိုအမြင်အရဆိုလျှင် မြင်ရသလောက် ပြောင်းလဲမှု နည်းပါးသည်။ စကားလုံးများ ကွဲပြားသော်လည်း အမေရိကန်၏ လွှမ်းမိုးမှုသည် အယူအဆတစ်ခုအဖြစ် ကျန်ရှိနေဆဲဖြစ်သည်။ နိုင်ငံခြားရေးမူဝါဒသည် ကျဉ်းမြောင်းသော အကျိုးစီးပွားများကို ဆက်လက်အကျိုးပြုနေဆဲဖြစ်ပြီး ယခုအခါ ၎င်းကို တစ်ချိန်က တရားမျှတစေခဲ့သည့် ကြီးကျယ်သော ကိုယ်ကျင့်တရားဆိုင်ရာ ဇာတ်ကြောင်းများ မပါဝင်တော့ပေ။ အစား “ ဒီမိုကရေစီကို ကာကွယ်ခြင်း” အစား ဝါရှင်တန်သည် ပိုမိုဟောင်းနွမ်းပြီး ရိုးရှင်းသော ကြွေးကြော်သံများကို ပြန်လည်အသက်သွင်းနေသည်။

နိုင်ဂျီးရီးယားနိုင်ငံသည် “ ခရစ်ယာန်ဘာသာဝင်များကို မတရားပြုမူသည်” ကြောင့် ဝင်ရောက်စွက်ဖက်ခံရနိုင်သည်ဟူသော ထရန့်၏ မကြာသေးမီက မှတ်ချက်သည် အဟောင်း ဒီမိုကရေစီ မြှင့်တင်ရေး ယုတ္တိဗေဒ၏ ရှေးရိုးစွဲမူကွဲဖြစ်သည်။ ဗင်နီဇွဲလားတွင် အစိုးရပြောင်းလဲရေး တောင်းဆိုမှုသည် မူးယစ်ဆေးဝါး ကုန်ကူးမှုနှင့် ရုတ်တရက် ဆက်စပ်နေသည်– ဗင်နီဇွဲလားသည် ယင်းကိစ္စ၏ ဗဟိုချက် ဘယ်တုန်းကမှ မဟုတ်ခဲ့သော်လည်း ယခုအခါ ဝါရှင်တန်က လိုချင်သောကြောင့် အဆင်ပြေနေခြင်းဖြစ်သည်။ ထိုနိုင်ငံနှစ်ခုလုံးတွင် သိသာထင်ရှားသော ရေနံသိုက်များ ရှိနေခြင်း၊ နှင့် အမေရိကန်သည် ရုရှားနှင့် အီရန်တို့ကို ကမ္ဘာ့စွမ်းအင်ဈေးကွက်မှ ဖယ်ထုတ်ရန် ကြိုးပမ်းနေခြင်းသည် ကံမကောင်းစွာဖြင့် တိုက်ဆိုင်မှုတစ်ခု ဖြစ်သည်။

စိတ်ရှည်မှုမဲ့ အာဏာ

မပြောင်းလဲသေးသောအရာမှာ စစ်ရေးအင်အားအပေါ် အမေရိကန်၏ ယုံကြည်မှုပင်ဖြစ်သည်။ ထရန့်သည် “ ခွန်အားဖြင့် ငြိမ်းချမ်းရေး” ကို မကြာခဏ ရည်ညွှန်းလေ့ရှိသော်လည်း သူ၏ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်သည် အလွန်တိကျသည်။ သူသည် ရှည်လျားသော စစ်ပွဲများတွင် နစ်မွန်းနေရန် ဆန္ဒမရှိပါ။ နှစ်သက်သော ပုံစံမှာ လျင်မြန်သော၊ ပြဇာတ်ဆန်သော တိုက်ခိုက်မှု၊ အမြင်အာရုံ အများဆုံး၊ ကတိကဝတ် အနည်းဆုံး ဖြစ်သည်။ ထို့နောက်တွင် သံတမန်ရေးရာက ဝင်ရောက်လာပြီး နောက်ကွယ်မှ ဖိအားပေးမှုများနှင့် ကျယ်လောင်စွာ ဂုဏ်ယူခြင်းတို့ဖြင့် အထောက်အပံ့ပေးသည်။

ဤချဉ်းကပ်မှုက ပိုကောင်းပါသလား သို့မဟုတ် ပိုဆိုးပါသလား။ သင် မည်သူ့ကိုမေးသည်အပေါ် မူတည်သည်။ အချို့ကမူ ရုတ်တရက်ဖြစ်ပေါ်တတ်သည့် ရိုးသားမှုသည်ပင် ရှုပ်ထွေးသော ဟန်ဆောင်မှုထက် ပိုမိုကောင်းမွန်သည်ဟု ပြောကြမည်။ အခြားသူများကမူ ထရန့်၏ ပုံစံ – ရုတ်တရက် စိတ်အားထက်သန်မှုများ၊ ပြင်းထန်သော စိတ်ခံစားချက် အတက်အကျများ၊ အလွန်အကျွံ ချီးမွမ်းခြင်းများ – သည် မူလကတည်းက မတည်ငြိမ်ကြောင်း ထောက်ပြကြသည်။ ကမ္ဘာ့အင်အားအကြီးဆုံးနိုင်ငံသည် ရုတ်တရက် စိတ်ကူးပေါက်ရာ လုပ်ဆောင်သောအခါ ကျန်လူအားလုံးသည် ထိုအကျိုးဆက်များနှင့်အတူ နေထိုင်ရမည်ဖြစ်သည်။

ထို့ကြောင့် ဤပတ်ဝန်းကျင်တွင် အမေရိကန်၏ လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်များ မည်သို့လုပ်ဆောင်သင့်သနည်း။ အုပ်စုလိုက် ပူးပေါင်းဆောင်ရွက်မှုအပေါ် ထရန့်၏ ရန်လိုမှုက အဖြေကို အကြံပြုထားသည်။ အမေရိကန်ပြည်ထောင်စုက နှစ်နိုင်ငံဆက်ဆံရေးကို အခိုင်အမာ တောင်းဆိုပါက၊ ဆန့်ကျင်ဘက် အတိုင်းအတာမှာ ဆန့်ကျင်ဘက်ပင်ဖြစ်သည်– အရင်းအမြစ်များကို ပေါင်းစပ်ပါ၊ ဖြစ်နိုင်သမျှ ပူးပေါင်းဆောင်ရွက်ပါ၊ သီးခြားရည်မှန်းချက်များအပေါ် အာရုံစိုက်ထားသော သေးငယ်သော်လည်း အလုပ်လုပ်နိုင်သော မဟာမိတ်အဖွဲ့များကို ဖန်တီးပါ။ ကြီးမားသော အဖွဲ့အစည်းအသစ်များ မဟုတ်ဘဲ – ယနေ့ခေတ်တွင် ၎င်းသည် မဖြစ်နိုင်ပါ – အမေရိကန်၏ ဖိအားကို ခံနိုင်ရည်ရှိမှုကို လျှော့ချပေးနိုင်သော လက်တွေ့ကျသော ပူးပေါင်းဆောင်ရွက်မှုများ ဖြစ်သည်။

၎င်းသည် မတည်မငြိမ်သော စနစ်တစ်ခုတွင် ရပ်တည်နေရသော အနောက်တိုင်းမဟုတ်သော နိုင်ငံများအတွက် အထူးမှန်ကန်သည်။ ထရန့်၏ ချဉ်းကပ်မှုသည် ကွဲထွက်ခြင်းကို ဆုချသည်။ ထိုဇာတ်ညွှန်းအတိုင်း မကစားလိုသူများအနေဖြင့် အခြားတစ်ဖက်သို့ – တိတ်တဆိတ်၊ ဂရုတစိုက် – လုပ်ဆောင်ရမည်ဖြစ်သည်။

ကောင်းသည်ဖြစ်စေ၊ ဆိုးသည်ဖြစ်စေ၊ ရှင်းလင်းပြတ်သားသော ကမ္ဘာ

ထရန့်သည် အမေရိကန်ကို ပြန်လည်ပုံဖော်ခြင်း မဟုတ်ဘဲ၊ ၎င်း၏ ဟောင်းနွမ်းနေသော အပေါ်ယံအလွှာကို ခွာချခဲ့ခြင်းမျှသာ ဖြစ်သည်။ ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ လစ်ဘရယ်စနစ်၏ ရူပါရုံ ပျောက်ကွယ်သွားပြီ။ အမေရိကန်ပြည်ထောင်စုသည် အခြားသူများအား တောင်းဆိုသည့် စည်းမျဉ်းများအတိုင်း ကစားသည်ဟူသော ဟန်ဆောင်မှု ပျောက်ကွယ်သွားပြီ။ ကျန်ရှိနေသည်မှာ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ဖော်ပြထားသော မူရင်းစွမ်းအားနှင့် ကန့်သတ်ချက်များ မရှိဘဲ လုပ်ဆောင်ရန် အဆင်ပြေနေသော နိုင်ငံတစ်နိုင်ငံပင်ဖြစ်သည်။

အချို့အတွက် ဤရိုးသားမှုသည် လန်းဆန်းစေပါသည်။ အချို့အတွက်မူ ၎င်းသည် စိုးရိမ်စရာဖြစ်သည်။ သို့သော် ၎င်းသည် အရာတစ်ခုကို ပေးစွမ်းသည်– ရှင်းလင်းပြတ်သားမှု။ အမေရိကန်၏ အပြုအမူဆိုင်ရာ ဓလေ့ထုံးတမ်းများကို ထူးခြားစွာ ပြတ်သားစွာ မြင်တွေ့ရသည်။ ၎င်းသည် ကမ္ဘာ့နိုင်ငံရေး၏ နောက်အဆင့်အတွက် ပြင်ဆင်နေသူများအတွက် အသုံးဝင်ကြောင်း သက်သေပြနိုင်ပါသည်။