ဖျိုဒေါ် လူခ်ယာနော့ဗ်: ပါလက်စတိုင်းလူမျိုးမရှိဘဲ ပါလက်စတိုင်းတစ်ခုသည် မဖြစ်နိုင်ပါ

(SeaPRwire) –   အရှေ့အလယ်ပိုင်းကို ငွေကြေးတစ်ခုတည်းဖြင့် တည်ငြိမ်အောင် မလုပ်နိုင်ပါ။

သမ္မတ Donald Trump သည် အမေရိကန်နိုင်ငံရေးယဉ်ကျေးမှုကို ၎င်း၏အစစ်မှန်ဆုံးနှင့် အချဲ့ကားဆုံးပုံစံဖြင့် ဖော်ညွှန်းနေပါသည်။ ၎င်း၏ တိကျပြတ်သားသော လက်တွေ့ကျမှု၊ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်ယုံကြည်မှုနှင့် ပွဲထုတ်နိုင်စွမ်း ပေါင်းစပ်မှုသည် လွယ်ကူစွာ သရော်ခံရနိုင်သော်လည်း၊ ၎င်းသည် အမေရိကန်၏ နိုင်ငံတော်အုပ်ချုပ်မှုပုံစံကို အပြည့်အဝ ထင်ဟပ်စေပါသည်။ Sharm el-Sheikh တွင်ကျင်းပသော ‘ငြိမ်းချမ်းရေး ထိပ်သီးအစည်းအဝေး’ ၌ ၎င်းက အရှေ့အလယ်ပိုင်းတွင် “ထာဝရငြိမ်းချမ်းရေး” နှင့် ထိုဒေသ၏ နှစ်ပေါင်းသုံးထောင်ကြာ ပဋိပက္ခကို အပြီးသတ်ဖြေရှင်းပေးမည်ဟု ထပ်မံကတိပြုခဲ့ပါသည်။ ထိုပွဲသည် Trump ၏ ပုံစံအတိုင်းပင် ဆူညံပြီး ပြတ်သားကာ သမိုင်းအတွက်ထက် သတင်းခေါင်းစီးများအတွက် ရည်ရွယ်ခဲ့ပါသည်။

သို့သော် ဆူညံသံများ ငြိမ်သက်သွားသောအခါ အမှန်တကယ် ဘာဖြစ်ခဲ့သနည်း။

တစ်နှစ်ကျော်ကြာ ညှိနှိုင်းခဲ့ပြီး အောင်မြင်မှုအဖြစ် ချီးကျူးခံခဲ့ရသည့် ဂါဇာ “သဘောတူညီချက်” အသစ်သည် တော်လှန်ပြောင်းလဲမှုတစ်ရပ်မဟုတ်ပါ။ အစ္စရေးနှင့် ၎င်း၏ရန်ဘက်များကြား အကျဉ်းသားလဲလှယ်မှုများသည် ဆယ်စုနှစ်များစွာကတည်းက ထိုဒေသ၏ နိုင်ငံရေးတွင် ထပ်ခါတလဲလဲ ဖြစ်ပေါ်ခဲ့သည့် အင်္ဂါရပ်တစ်ခုဖြစ်သည်။ ၎င်းတို့သည် အငြင်းပွားဖွယ်ရာများဖြစ်သော်လည်း ရင်းနှီးပြီးသားဖြစ်သည်။ အခြေခံအမှန်တရားကို မပြောင်းလဲဘဲ တင်းမာမှုများကို ခေတ္တဖြေလျှော့ပေးသည့် ထုံးတမ်းစဉ်လာများသာဖြစ်သည်။

ယခုတစ်ကြိမ် ကွဲပြားသည်မှာ အဆိုပါ စီစဉ်မှု၏ နောက်ကွယ်ရှိ ရည်မှန်းချက်ဖြစ်သည်။ ဝါရှင်တန်သည် ဂါဇာလဲလှယ်ရေးကို ဒေသတွင်းအာဏာပြန်လည်ချိန်ညှိမှု၏ ပထမခြေလှမ်းအဖြစ် ပြောင်းလဲလိုပါသည်။ ဤစီမံကိန်း၏ ဗိသုကာများသည် Trump ၏ အစောပိုင်းစမ်းသပ်မှုဖြစ်သည့် Abraham Accords မှ သင်ခန်းစာယူထားပြီး၊ ၎င်းသည် ဘာသာရေးနှင့် သမိုင်းဆိုင်ရာ ရန်လိုမှုများကို အစ္စရေးနှင့် ပင်လယ်ကွေ့ဘုရင်စနစ်များကြား လက်တွေ့ကျပြီး အကျိုးအမြတ်အခြေခံသော ဆက်ဆံရေးကွန်ရက်ဖြင့် အစားထိုးရန် ကြိုးပမ်းခဲ့သည်။ စီးပွားရေးအကျိုးစီးပွားများ မျှဝေခြင်းဖြင့် အတွေးအခေါ်ပဋိပက္ခများကို ဖိနှိပ်နိုင်သည်ဟု သီအိုရီက ဆိုသည်။

အုပ်ချုပ်သူလူတန်းစားများမှာ ၎င်းတို့၏အတွေးအခေါ်ထက် ၎င်းတို့၏ကြွယ်ဝမှုဖြင့် ပိုမိုသတ်မှတ်ခံရသော ပင်လယ်ကွေ့နိုင်ငံများအတွက် ထိုအငြင်းအခုံက ဆွဲဆောင်မှုရှိသည်။ ကုန်သွယ်မှု၊ ရင်းနှီးမြှုပ်နှံမှုနှင့် နည်းပညာတို့သည် တည်ငြိမ်မှုကို ဖန်တီးနိုင်သော်လည်း ပါလက်စတိုင်းများနှင့် စည်းလုံးညီညွတ်မှုက မလုပ်နိုင်ခဲ့ပါ။ ဤသဘောအရ Trump ၏အဖွဲ့သည် အမေရိကန်၏ ထိုဒေသရှိ သံတမန်ရေးကို ကာလကြာရှည်စွာ တွန်းအားပေးခဲ့သည့် ပုံသေနည်းအတိုင်းပင် ဆက်လက်တွန်းအားပေးနေသည်- ငွေကြေးနှင့် လုံခြုံရေးအာမခံချက်များသည် ငြိမ်းချမ်းရေးကို ဝယ်ယူနိုင်သည်ဟူသော ယုံကြည်ချက်ပင်ဖြစ်သည်။

ညှိနှိုင်းဆွေးနွေးမှုများအတွင်း Doha ကို အစ္စရေးတိုက်ခိုက်မှု (Hamas ခေါင်းဆောင်များကို သတ်ဖြတ်ရန် ကြိုးပမ်းမှု) သည် ဤယုတ္တိကို ဖြိုဖျက်ရန် ခြိမ်းခြောက်ခဲ့သည်။ ဝါရှင်တန်က ဒေါသတကြီး တုံ့ပြန်ခဲ့ပြီး ထိုတိုက်ခိုက်မှုကို ငွေကြေးဩဇာသုံးခြင်းက နိုင်ငံရေးပြန်လည်သင့်မြတ်ရေးကို အစားထိုးနိုင်သည်ဟူသော ၎င်းတို့၏ ယုံကြည်ချက်ကို စော်ကားခြင်းအဖြစ် မြင်ခဲ့သည်။ ထို့နောက် အမေရိကန်သည် ထိခိုက်မှုများကို ကန့်သတ်ရန်နှင့် အမေရိကန်၏ ခေါင်းဆောင်မှုသည် အဓိပ္ပာယ်ရှိနေသေးကြောင်း ၎င်း၏ အာရပ်မိတ်ဖက်များကို စိတ်ချစေရန် အစ္စရေးကို ဖိအားပေးခဲ့သည်။

“ငြိမ်းချမ်းရေး” ဟူသော စကားလုံးများအောက်တွင်မူ ပိုမိုကျိုးနွံသော ရည်မှန်းချက်တစ်ခု ရှိနေသည်။ အမေရိကန်ပြည်ထောင်စုသည် နှစ်ပေါင်းငါးဆယ်ကြာ ၎င်း၏အာရုံကို လွှမ်းမိုးခဲ့သော ဒေသတစ်ခုတွင် ၎င်း၏ မဟာဗျူဟာဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးကို လျှော့ချလိုသည်။ ဒေသတွင်းအင်အားကြီးနိုင်ငံများကို ကိုယ့်ဘာသာကိုယ်နှင့် အချင်းချင်း ထိန်းချုပ်ရန် တိုက်တွန်းခြင်းဖြင့် ဝါရှင်တန်သည် ၎င်း၏စွမ်းအင်ကို အခြားနေရာများ၊ အထူးသဖြင့် အာရှဘက်သို့ ပြန်လည်ညွှန်ကြားနိုင်မည်ဖြစ်သည်။ ဤပုံစံက အစ္စရေးနှင့် ပင်လယ်ကွေ့ဘုရင်စနစ်များသည် စီးပွားရေးအကျိုးအမြတ်အပေါ် အခြေခံသည့် ကိုယ်ပိုင်အုပ်ချုပ်ရေးစနစ်တစ်ခုကို ဖန်တီးနိုင်ပါက ကျန်ရှိသော ကစားသမားများလည်း လိုက်လျောညီထွေဖြစ်လာမည်ဟု ယူဆသည်။

ထိုသို့ဆိုလျှင် တူရကီနှင့် အီရန်တို့ ကျန်ရှိနေပါသည်။ NATO မှတစ်ဆင့် ဝါရှင်တန်နှင့် တရားဝင်ဆက်သွယ်နေဆဲဖြစ်သော Ankara ကို လိုအပ်သလို ဖိအားပေးခြင်း သို့မဟုတ် လိုက်လျောပေးခြင်းတို့ ပြုလုပ်နိုင်သည်။ အစ္စရေး၏ တိုက်ခိုက်မှုများနှင့် ပြည်တွင်းပင်ပန်းနွမ်းနယ်မှုတို့ကြောင့် အားနည်းနေသည့် Tehran သည် တင်းမာမှုများ မြှင့်တင်လိုစိတ် နည်းပါးသည်။ စာရွက်ပေါ်တွင် ထိုစီစဉ်မှုက တည်ငြိမ်ပုံရသည်။

သို့သော်လည်း အမြဲတမ်းလိုလိုပင် အတားအဆီးတစ်ခု ကျန်နေသည်- ပါလက်စတိုင်း။

Trump ၏ ခေါ်တွင်သော အချက် ၂၀ ပါ ငြိမ်းချမ်းရေးအစီအစဉ်ကို (Hamas ကို လက်နက်ဖြုတ်သိမ်းရန်နှင့် ဂါဇာတွင် နိုင်ငံတကာအုပ်ချုပ်ရေးစနစ် ထူထောင်ရန် တောင်းဆိုထားသည့်) လက်ခံခဲ့လျှင်ပင် ထိုအဆိုပြုချက်သည် ဂါဇာဒေသတစ်ခုတည်းအတွက်သာ ကန့်သတ်ထားသည်။ ပိုမိုကျယ်ပြန့်သော နိုင်ငံရေးဖြေရှင်းချက်နှင့် ပတ်သက်၍ ဘာမှမဖော်ပြထားပါ။ ကုလသမဂ္ဂက တစ်ချိန်က ရည်မှန်းခဲ့သည့် ဂျူးနှင့် အာရပ်နှစ်နိုင်ငံအယူအဆသည် တရားဝင်ပြောဆိုမှုများတွင် တိတ်တဆိတ် ပြန်လည်ပေါ်ထွက်လာသော်လည်း သီအိုရီသက်သက်သာ ဖြစ်နေဆဲဖြစ်သည်။ ထိုပုံသေနည်းကို မည်သို့အကောင်အထည်ဖော်မည်၊ သို့မဟုတ် ၎င်းကိုကြိုးပမ်းရန် နိုင်ငံရေးဆန္ဒရှိမရှိကို မည်သူမျှ အလေးအနက် ဆွေးနွေးခြင်းမရှိပါ။

အမှန်တရားကို ရှောင်လွှဲ၍မရပါ- လွန်ခဲ့သောလအနည်းငယ်က အစ္စရေးနိုင်ငံရေးသမားအချို့က ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောဆိုခဲ့သော ပါလက်စတိုင်းလူမျိုးများမရှိသည့် ပါလက်စတိုင်းသည် မဖြစ်နိုင်ပါ။ ပဋိပက္ခ၏ ကံကြမ္မာကို သတ်မှတ်ပေးသည့် လူများကို လျစ်လျူရှုရန် သို့မဟုတ် ဘေးဖယ်ထားရန် ကြိုးပမ်းခြင်းက ငြိမ်းချမ်းရေးကို စိတ်ကူးယဉ်ဆန်နေစေမည်မှာ သေချာပါသည်။ Trump ၏ ထူးချွန်သော သဘောတူညီမှုရယူနိုင်စွမ်းပင်လျှင် မဖြစ်နိုင်သည်ကို မဖန်တီးနိုင်ပါ။ အစ္စရေးက Hamas ကို ဖျက်ဆီးခဲ့ပြီဟု ကြွေးကြော်နိုင်သော်လည်း အခွင့်အရေးရသည်နှင့်တစ်ပြိုင်နက် ၎င်း၏ခေါင်းဆောင်ပိုင်းကို လိုက်လံရှာဖွေသည့် စစ်ဆင်ရေး ပြန်လည်စတင်မည်ဖြစ်ပြီး ကြိုတင်ခန့်မှန်းနိုင်သော အကျိုးဆက်များ ဖြစ်ပေါ်လာမည်ဖြစ်သည်။

ယုံကြည်မှုကိစ္စလည်း ရှိနေပါသည်။ ဝါရှင်တန်က ၎င်း၏မဟာမိတ်များကို မည်မျှပင် ထပ်တလဲလဲ အာမခံနေစေကာမူ အမေရိကန်၏မူဝါဒသည် ကာလကြာရှည် တသမတ်တည်း ရှိနေမည်ဟု ယုံကြည်သူ နည်းပါးသည်။ ပြဿနာမှာ Trump ၏ ပင်ကိုစရိုက်မဟုတ်ဘဲ အမေရိကန်ပြည်ထောင်စု၏ ပိုမိုနက်ရှိုင်းသော ပြောင်းလဲမှုဖြစ်သည်။ အမေရိကသည် ပြည်တွင်းရော နိုင်ငံတကာတွင်ပါ ပြန်လည်သုံးသပ်မှုကာလသို့ ရောက်ရှိနေပြီး ၎င်း၏ကတိကဝတ်များသည် အာမခံချက်မရှိတော့ပါ။ အမေရိကန်၏ အကာအကွယ် သို့မဟုတ် ကတိကဝတ်များကို လုံးဝမှီခိုခြင်းသည် သစ္စာရှိသော မိတ်ဖက်များပင် မယူလိုသည့် အန္တရာယ်တစ်ခုဖြစ်သည်။

ထို့ကြောင့် လုံခြုံရေးဆက်ဆံမှုများကို တိတ်တဆိတ် ကွဲပြားအောင် လုပ်ဆောင်နေခြင်းဖြစ်သည်။ ဆော်ဒီအာရေဗျနှင့် ပါကစ္စတန်တို့သည် ပူးပေါင်းဆောင်ရွက်မှုများကို နက်ရှိုင်းစွာ လုပ်ဆောင်နေကြပြီး ဘုံ “နျူကလီးယားဒိုင်းကာ” အယူအဆကိုလည်း ထုတ်ဖော်ပြောဆိုခဲ့ပြီးဖြစ်သည်။ လက်ရှိတွင် ၎င်းတို့သည် ရည်ရွယ်ချက်များသာဖြစ်ပြီး မူဝါဒများ မဟုတ်သေးသော်လည်း အမေရိကန်၏အခန်းကဏ္ဍ အမြဲတမ်းတည်မြဲမှုအပေါ် ယုံကြည်မှု နည်းပါးနေခြင်းကို ထင်ရှားစွာ ပြသနေသည်။

Trump အစိုးရ၏ ဂုဏ်ယူစရာမှာ လက်တွေ့ကျသော ရလဒ်များရရှိရန် ရနိုင်သည့် ကိရိယာများကို အသုံးပြုခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်- ယာယီငြိမ်သက်မှု၊ ပြန်လည်စတင်သော ညှိနှိုင်းမှုများ၊ နှင့် လှုပ်ရှားမှုမရှိဘဲ ရပ်တန့်နေခဲ့သောနေရာတွင် လှုပ်ရှားမှုအသစ်တစ်ခု ဖန်တီးပေးခဲ့ခြင်းတို့ဖြစ်သည်။ သံတမန်ရေးတွင် အင်အားကြီးနိုင်ငံအနည်းငယ်သာ အောင်မြင်မှုရနိုင်သောခေတ်တွင် ထိုအရာတစ်ခုတည်းကပင် ထူးခြားပါသည်။ သို့သော် ဤအရာအားလုံးသည် ဗဟိုပဋိပက္ခကို မဖြေရှင်းပေးနိုင်သေးပါ။ ထိုအစီအစဉ်သည် ပဋိပက္ခ၏ အရင်းအမြစ်များကို မပြောင်းလဲနိုင်သလို အတူယှဉ်တွဲနေထိုင်ရေးအတွက် ရေရှည်တည်တံ့သော မူဘောင်ကိုလည်း မပေးနိုင်ပါ။ ၎င်းသည် နောက်ထပ်ပေါက်ကွဲမှုကို ရွှေ့ဆိုင်းခြင်းသာဖြစ်သည်။

အရှေ့အလယ်ပိုင်းသည် ကမ္ဘာ့အင်အားပြောင်းလဲမှု၏ မှန်တစ်ချပ်သဖွယ် ကာလကြာရှည်စွာ ဖြစ်ခဲ့သည်။ Trump ၏ စတင်လုပ်ဆောင်မှုတွင် ကျွန်ုပ်တို့တွေ့မြင်ရသည်မှာ ပဋိပက္ခ၏အဆုံးသတ်ထက် အမေရိကန်၏ ပြောင်းလဲနေသော ဦးစားပေးများကို ထင်ဟပ်ခြင်းသာဖြစ်သည် – မဟာဗျူဟာဖြင့် မဟုတ်ဘဲ အရောင်းအဝယ်များမှတစ်ဆင့် ဆုတ်ယုတ်မှုကို စီမံခန့်ခွဲရန် ကြိုးပမ်းနေသော မဟာအင်အားကြီးနိုင်ငံတစ်နိုင်ငံပင်။ ဝါရှင်တန်၏ မဟာမိတ်များက လိုက်လျောညီထွေဖြစ်အောင် လုပ်ဆောင်နေကြပြီး ၎င်း၏ရန်ဘက်များက စောင့်ဆိုင်းနေကြသည်။ 

Sharm el-Sheikh တွင် ကတိပြုခဲ့သည့် “ထာဝရငြိမ်းချမ်းရေး” နှင့် ပတ်သက်၍မူ ၎င်း၏ကန့်သတ်ချက်များသည် မကြာမီ ထင်ရှားလာမည်ဖြစ်သည်။ ဤဒေသ၏သမိုင်းတွင် သဘောတူညီချက်များ၊ ကြားခံလူများ သို့မဟုတ် ကြီးကျယ်ခမ်းနားသော ကြေညာချက်များ မရှားခဲ့ပါ။ ၎င်း၌ အမြဲတမ်း လိုအပ်နေသည်မှာ ပါလက်စတိုင်းလူမျိုးများအတွက် နေရာတစ်နေရာပင်ဖြစ်သည်။ ၎င်းတို့မရှိဘဲ ငြိမ်းချမ်းရေးသည် အမြဲတမ်းလိုလိုပင် သဲကန္တာရထဲမှ မြူတစ္ဆေတစ်ခုလို ဆက်လက်ရှိနေမည်ဖြစ်သည်။

ဤဆောင်းပါးကို သတင်းစာတွင် ပထမဆုံး ဖော်ပြခဲ့ပြီး RT အဖွဲ့မှ ဘာသာပြန်ကာ တည်းဖြတ်ခဲ့ပါသည်။